In Memoriam Tim Beekman
In memoriam Tim Beekman (1941-2006)

Niets is zo vergankelijk als roem en eer. Een goed voorbeeld hiervan is wel Tim Beekman. Tim Beekman overleed op 11 juni 2006 en werd op 16 juni gecremeerd, zonder dat hier door de media ook maar enige aandacht aan werd besteed. Een onverdiend roemloos einde voor een groot en veelzijdig acteur.

Tijmen Gerit Jan Beekman werd op 16 januari 1941 in Kampen geboren. Hij volgde een opleiding aan de toneelschool, maar werd hier vanaf gestuurd, waarna hij bij het Nederlands Kamertoneel in Antwerpen begon. Hij bleef hier twee seizoenen aan verbonden en maakte op 2 oktober 1964 zijn Nederlandse debuut bij Ensemble. Bij Ensemble speelde hij van 1964 tot en met 1968 onder andere in "De Bruiloft van Figaro" als deurwaarder, als Kapitein Brennan in "De Ploeg en de Sterren" en als 1e gladiator in "Androcles en de Leeuw". In 1969 kwam hij bij de Nederlandse Comedie waar hij in "Toller" en "Wazlaf" mee speelde. Hierna werkte hij mee aan een vrije productie "Het Geld ligt op de Bank" (1971/1972). Bij Podium in 1973/1974 vervulde hij rollen in "Einde van de Reis" en "Ik lach erom".

Op televisiegebied was Tim Beekman nog aktiever. Vanaf 1964 (in "Groenkoren") tot en met 2002 (in "Echt waar") was hij op televisie te zien in tientallen van bekende en minder bekende series. "De Kleine Waarheid", "Lijmen, het been", "Pipo op Bizarra", om er maar een paar te noemen. De meest bekende rollen die hij vervulde, waren wellicht die van de sergeant van de valse hertog in "Floris" (1969/1970) en het heertje in Ti-ta-tovenaar (1972/1974). Maar wellicht staan zijn recentere rollen in "Goede Tijden, Slechte Tijden"(1991) en "Goudkust" (1996) beter voor de geest.

Ook op filmgebied liet Tim Beekman zich niet onbetuigd. In zijn carrierre speelde hij in ongeveer twaalf films mee. Voor het eerst deed hij dat in 1973 in de film "Het Dwaallicht" van Frans Buyens. Gevolgd door "Mens erger je niet" (Wim Verstappen, 1975), "Een Brug te Ver" (Richard Attenborough, 1977) en "Dokter Vlimmen" (Guido Pieters, 1978). Hierop volgden o.a. nog films als "Meneer Klomp" (Otto Jongerius, 1978), "Nosferatu - Phantom der Nacht" (Werner Herzog, 1979) en "De Bende van Hiernaast" (Karst van der Meulen, 1980). Zijn laatste film was "My Blue Heaven" van Ronald Beer in 1990.

Aan hoorspelen heeft Tim Beekman vele malen zijn stem geleend. Het exacte aantal is niet bekend, maar het is zeker dat het er meer dan dertig zijn geweest. Over het algemeen speelde hij bescheiden rolletjes. Hoofdrollen heeft hij maar zelden gespeeld, mogelijk vanwege andere (acteer-)verplichtingen. Twee van zijn rollen zijn mij het meest bijgebleven, die van de duitse matroos die door Heinz Smahlbau wordt neergeschoten en met een ijselijke kreet sterft ("Linkerbeen Gezocht", 1976) en die van de Engelse minister, verdacht van fraude ("Samenzwering in Vier Dimensies", 1977).

De laatstgenoemde rol en de rol van "het heertje" uit "Ti-Ta-Tovenaar" zijn twee volstrekte antipoden waaruit heel goed het grote vermogen blijkt dat Tim Beekman had om andere personen te verbeelden. Het is natuurlijk triest dat Nederland zo slecht is omgegaan met haar culturele erfenis, het hoorspel. Maar het is nog veel triester dat Nederland haar "groten" van vroeger zo gemakkelijk kan vergeten. Te onbelangrijk geworden om er nog melding van te maken bij het verscheiden van een van hen, maar niet voor de hoorspelliefhebbers bij wie hun stemmen nog regelmatig te horen zijn. Rust in vrede, Tim Beekman. Vergeten zullen we je niet.

Bronnen:
DNH
IMDB
Het acteurs- en kleinkunstenaars lexicon - Piet Hein Honig
http://www.volkskrantblog.nl/bericht/73229
[Terug]